24 თებერვლიდან ჩვენთვის ყოველი დღე ბავშვთა დაცვის დღეა, სრულმასშტაბიანი ომის 462 დღე - ზელენსკიმ გამოსვლაში ანა ფრანკისა და მარიუპოლელი იეჰორის დღიურებს შორის  პარალელებიც გაავლო

უკრაინის პრეზიდენტმა ვოლოდიმირ ზელენსკიმ მოლდოვაში გამართული სამიტი ანა ფრანკის სიტყვებით გახსნა. მან მარიუპოლელი ბიჭის დღიურიდან ამონარიდებიც წაიკითხა. ემოციური მიმართვა უკრაინის პრეზიდენტმა ბავშვთა დაცვის საერთაშორისო დღეს მიუძღვნა და ანა ფრანკსა და 8 წლის იეჰორს შორის 
პარალელებიც გაავლო.

გთავაზობთ ამონარიდს:

"ადამიანს აქვს ლტოლვა და გაბრაზება განადგურებისა და მოკვლისკენ. სანამ კაცობრიობა დიდ ცვლილებას არ განიცდის, იქნება ომები. ყველაფერი, რაც აშენდა და გაშენებულია, განადგურდება და დამახინჯდება, შემდეგ კი კაცობრიობამ ყველაფერი თავიდან უნდა დაიწყოს.. "

ეს სიტყვები 80 წლისაა. ის მსოფლიოში ყველასათვის კარგად ნაცნობ ადამიანს ეკუთვნის, ვისმა აზრმაც ისტორია შეცვალა. ის არ არის პოლიტიკოსი, რელიგიური ფიგურა, არც მეცნიერი და არტისტი, და რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, არც ზრდასრული. ეს ბავშვის სიტყვებია. 13 წლის ანა ფრანკის. დღიურმა, რომელსაც ის ნაცისტური ოკუპაციის დროს ორი წლის განმავლობაში მალავდა, მსოფლიო შეძრა. მაგრამ გაფრთხილება არ გამოუვიდა. ამის დასტურია 8 წლის ბიჭის, იეჰორის მიერ დაწერილი, ახალი საშინელი დღიური 21-ე საუკუნეში - როგორ ანადგურებნენ რუსი ჯარისკაცები მარიუპოლს...

ეს დღიური ასე იწყება - "ომი! მე მეძინა გადასარევად. გავიღვიძე და გავიღიმე".

ჩვენ ვცხოვრობთ დროში, როდესაც ეს ბედნიერებაა ბავშვებისთვის. როდესაც ყოველ ღამე არის მხოლოდ  საჰაერო თავდასხმის სირენები - ძილი ბედნიერებაა, ეს ღირებულია. როდესაც ყოველ ღამე ხდება სარაკეტო თავდასხმები, დილით გაღვიძება ნამდვილად ფასდაუდებელია...

ეს უკვე 15 თვეა გრძელდება. 15 თვის განმავლობაში რუსული აგრესია და ტერორი ანადგურებდა არა მხოლოდ შენობებს, არამედ ადამიანის ფუნდამენტურ უფლებებს - ჩვენი შვილების ფუნდამენტურ უფლებებს. უსაფრთხო გარემოს უფლებას, განათლების უფლებას, განვითარების უფლებას, ჯანმრთელობის დაცვის უფლებას, დასვენების უფლებას და რაც მთავარია, ბავშვის განუყოფელ და უმნიშვნელოვანესს  - უფლებას სიცოცხლისას.

უფლება, რომელიც რუსეთმა წაართვა სულ მცირე 483 უკრაინელ ბავშვს და ეს მხოლოდ ის რიცხვია, რაც ზუსტად ვიცით.

რუსეთმა მოკლა! - და ამიტომ გამოვიყენებ ასეთ ფორმულირებას - რუსეთმა მოკლა სულ მცირე 483 ბავშვი. ეს არ არის ის, რასაც შეიძლება ეწოდოს -  "ისინი რუსული აგრესიის მსხვერპლნი იყვნენ" ან "ისინი დაიღუპნენ შეიარაღებული კონფლიქტის შედეგად". არა, რუსეთმა მოკლა ეს ბავშვები! რუსეთმა კიდევ ათასი ბავშვი დაასახიჩრა და ამას არ შეიძლება დაერქვას, როგორც "ისინი დაჭრეს საომარი მოქმედებების შედეგად".

ეჰორმა, მარიუპოლელმა ბიჭმა, იცის ეს ტკივილი და შემდეგი ციტატა ამ ტკივილის შესახებ მოგონებაა მისი დღიურიდან და განსაკუთრებით საშინელია, როცა ხვდები, რომ ეს სიტყვები ბავშვის ხელითაა დაწერილი. "ზურგზე მაქვს ჭრილობა, კანი გაგლეჯილი მაქვს, ჩემს დას აქვს თავის ჭრილობა, დედაჩემს მკლავიდან ხორცი ამოგლეჯილი აქვს და ფეხზე დაჭრილია..."

ეს არის მილიონობით ოჯახი და ბავშვი, რომელთა სახლები რუსეთმა აბსოლუტურად განზრახ დაანგრია და არ შეიძლება ითქვას, რომ „საომარი მოქმედებების გამო სახლები დაკარგეს“. მნიშვნელოვანია იმის თქმა, თუ რა მოხდა სინამდვილეში. რუსეთმა მილიონობით ადამიანის სახლი გაანადგურა. მილიონობით დაშლილი სიცოცხლე, მილიონობით გატეხილი ოცნება. ან, მარტივად რომ ვთქვათ, უხეში, როგორც რვა წლის ბიჭის დღიურში, სახელად იეჰორი: "ჩემი ბებია გალია, ორი ძაღლი და ჩემი საყვარელი ქალაქი მარიუპოლი  გარდაიცვალა..."

სამწუხაროდ, ვიცით, რომ უკრაინაში ბევრი ასეთი ქალაქი და სოფელია. წაშლილია დედამიწის სახიდან. მთელი უბნები, ქუჩები, სახლები, რომელთა ნანგრევების ქვეშ რუსეთმა ჩამარხა „ბავშვთა უფლებების“ კონცეფცია. ეს ყველას თავს დაესხა - დაბადებიდან სრულწლოვანებამდე. ეს ის რაკეტებია, რომლებიც მარიუპოლის სამშობიარო სახლს და ხერსონის სამშობიარო სახლს მოხვდა. საბავშვო ბაღები ოხტირკაში, სლოვიანსკში, სტანიცია ლუგანსკაში და ათასზე მეტი საბავშვო ბაღი ჩვენი ქვეყნის მასშტაბით. სკოლები კრამატორსკში, ლოზოვაში, ჩასივ იარში, ლიცეუმი კრივი რიჰში, გიმნაზია მიკოლაივში და სულ 1 300 სკოლა ჩვენი ქვეყნის მასშტაბით.

ოჰმატდიტის ბავშვთა საავადმყოფო, ხერსონის რეგიონალური ბავშვთა კლინიკური საავადმყოფო და სულ ათასზე მეტი სამედიცინო დაწესებულება. ბავშვთა სახლი დრუჟკოვკაში, შშმ ბავშვების სარეაბილიტაციო ცენტრი ხერსონში, სკოლები სპეციალური საგანმანათლებლო საჭიროების მქონე ბავშვებისთვის, სმენის დარღვევის მქონე ბავშვებისთვის ზაპორიჟჟიას რეგიონში და მხედველობის დარღვევის მქონე ბავშვებისთვის ხარკოვში.
 
ჩვენ არ ვიცით ჩვენი შვილების ზუსტი რაოდენობა - სამწუხაროდ, ეს ჯერ კიდევ ასეა. მაგრამ ვიცით, რომ ყველა უნდა დავიბრუნოთ. ჩვენ ვიცით, რომ ჩვენ უნდა აღვადგინოთ ყველა უკრაინელი ბავშვის უფლება და უსაფრთხოება...

ეს ყველაფერი არა მხოლოდ უპირატესობას გვანიჭებს ბრძოლის ველზე, არა მხოლოდ აჩქარებს წმინდა სამხედრო გამარჯვებას, არამედ აახლოებს ცივილიზაციის გამარჯვებას, ნორმალურ ცხოვრებას, ევროპულ ცხოვრებას, დამოუკიდებელი სახელმწიფოს ცხოვრებას ყველა ადამიანის უფლებებით და ყველა ჩვენი უკრაინელი ბავშვების უფლებები

ჩვენ ბოლომდე დავდგებით და არასოდეს დავნებდებით.  ვფიქრობ, ამას უკვე მთელი მსოფლიო ხვდება. ისევე როგორც რვა წლის ბიჭი არ დანებდა ყველაფრის მიუხედავად. და ეს მისთვის ბევრად უფრო რთულია, ვიდრე ბევრი ჩვენგანისთვის.

"გამეღვიძა, ისე, გუშინდელივით გავიღიმე, ბებიაჩემი წავიდა წყლის მოსატანად, ამჯერად დაბრუნდა, სხვათა შორის, ჩემი  დაბადების დღე ახლოვდება..." - ყველა ბავშვის უფლების უზრუნველყოფა იწყება დაბადების მომენტიდან, იმ სამყაროში გამოჩენის მომენტიდან, რომელიც კაცობრიობამ წლების განმავლობაში ააშენა - სამყარო, რომელიც, სამწუხაროდ, სავსეა ასეთი კატასტროფებით, ასეთი ბრაზით, ასეთი ომებით. სავსეა ასეთი კატასტროფებით. ყველა ბავშვს უნდა ჰქონდეს უპირობო და განუყოფელი უფლება, მიუხედავად დაბადების თარიღისა.

წელს, ამ საუკუნეში თუ მომავალ მრავალ თაობაში, ყველა ბავშვს უნდა ჰქონდეს უფლება დაიბადოს უსაფრთხო, მშვიდობიან და, რაც მთავარია, თავისუფალ სამყაროში. ჩვენი ვალია ამ უფლების გარანტია. ყველა თავისუფალი ერის, ყველა პატიოსანი ლიდერის მოვალეობაა. ეს არის სამყარო, რომლისთვისაც დღეს ვიბრძვით. და სწორედ ამ უფლებებს ვიცავთ ყველა ბავშვისთვის, ცხრა წელიწადი და 462 დღე.  

24 თებერვლიდან ჩვენთვის ბავშვთა დაცვის დღე ყოველი დღეა. სრულმასშტაბიანი ომის 462 დღე.

''ჩვენ ყველაფერს გავაკეთებთ იმისათვის, რომ ყველა უკრაინელ ბავშვს შეეძლოს სახლში დაბრუნება უკრაინაში.  სადაც ომი არ იქნება. არ იქნება ისეთი ცნებები, როგორიც არის „იძულებით გადაადგილებული პირები“, და - რაც ნამდვილად მტკივა - „ლტოლვილები“, არ იქნება ისეთი მტკივნეული ცნებები, როგორიცაა „დეპორტაცია“ სადაც მამის ზღაპარი და დედის იავნანა ისმის პირისპირ და არა ვიდეოს საშუალებით. სადაც აღარასოდეს იქნება მარიუპოლიდან ანა ფრანკისა და იეჰორის ახალი დღიურები. სადაც უსაფრთხოებაა. სადაც თავისუფლება და მშვიდობაა. აქედან გამომდინარე, სადაც არის უკრაინა", - განაცხადა ზელენსკიმ.